In mijn voorstel bij de oproep voor een nieuwe stadsfotograaf schreef ik: De alledaagse pauze gaat verder dan een praatje, een bakkie pleur en een aangebrande tosti.
Dat had ik goed ingeschat, want in de verhalen zijn zo veel onverwachte en mooie dingen voorbij gekomen. De mannen van de autosloperij die ook wel eens een hengel uitgooien in de Rijn, IT-jongens die even op adem komen in hun game room of de mannen van het stoomtreinmuseum die blikjes met worstjes opwarmen op de locomotief.
Wat ben ik trots op wat er allemaal is gelukt. Onder de titel Stadsfotograaf kon ik een kijkje nemen achter de schermen bij allerlei verschillende organisaties in de hele regio waar ik al mijn hele leven langs loop of rijd en nieuwsgierig naar was. Een soort vrijkaartje om aan te kloppen bij kleine en grote organisaties en daar de pauze vast te leggen. Ik vond het bijvoorbeeld echt heel bijzonder om een hele ochtend in de koffiekamer bij de verloskundigen te zitten, met acht brandweermannen preischotel te lunchen, een dienst mee te draaien met de wegenwacht en om een kijkje te nemen binnen de muren van een gevangenis.
Een aflevering bestond natuurlijk niet alleen een foto, maar ook een tekst. Ik ben heel blij met deze combinatie, omdat de tekst echt een ontzettend mooie toevoeging aan het beeld is. Je maakt als lezer kennis met de mensen zelf, hoort ze bijna praten en ik kon grappige of ontroerende details beschrijven die mensen mij vertelden die niet op de foto te vangen waren. Ik heb echt genoten van de mooie quotes die mensen vertelden en de humor die in de teksten zit.
Het jaar ging zo snel! En de rubriek n het Leidsch Dagblad neemt natuurlijk geen pauze. De ene na de andere week ging voorbij. Samen met mijn baan als fotograaf in loondienst, mijn andere wekelijkse rubriek en losse opdrachten bij Dagblad Trouw en mijn eigen freelance klussen zorgde het ervoor dat ik eigenlijk nooit weekend had. En ironisch genoeg, zelf soms helemaal geen pauze nam. Een snelle boterham of krentenbol in de auto of achter de computer was eerder regel dan uitzondering.
Voor mij dus nu rust in de agenda. En daarna ga ik gewoon lekker door met pauzes fotograferen. Want ik mis natuurlijk nog een paar mooie organisaties in de serie, ook buiten Leiden. En als ik die heb gemaakt, en genoeg mensen interesse hebben in een exemplaar, komt er een boek, mijn tweede fotoboek. Dus mocht je op de hoogte willen blijven van dat avontuur, schrijf je in via de nieuwsbrief!
Want de koffiepauze-tafel is binnenkort natuurlijk niet compleet zonder mijn koffietafel-fotoboek.
Het was een eer. Bedankt!
Kommentare